06-10693804
BLOGS
5 februari 2020
Wat gebeurt hier allemaal?
Mijn boek “De Torenclub en het geheim van de Torenclub” zal 10 februari 2020 worden gelanceerd op de boekenmarkt. Ik hoopte maar één ding: dat het boek goed wordt ontvangen en gewaardeerd. Maar wat er nu gebeurt, gaat alle verwachtingen te boven. Behalve de ontploffende social mediapagina’s, word ik aangesproken door vriendinnen, dorpsgenoten en collega’s. Mijn kinderen krijgen berichtjes van klasgenoten en mijn man van collega’s en sportcollega’s. De lovende recensies op schrijfblogs van recensenten volgen elkaar in een rap tempo op, terwijl het boek nog niet eens verschenen is. In de Hebban top 1000 van populairste kinderboeken staat mijn boek op plaats 4!
Vanmiddag liep ik mijn favoriete kledingzaak binnen. De eigenaresse keek me breed lachend aan alsof ze me zou gaan begroeten met een omhelzing dus ik keek om in de verwachting dat een goede bekende van haar de winkel had betreden. Niemand. Had ik een vlek op mijn wang? Zat er vogelpoep in mijn haar? En ineens schoot het me te binnen: gisteren stond het artikel over mijn boek in De Gelderlander, met een grote foto van mij met mijn boek en op de achtergrond het decor waar ook mijn eerste boekpresentatie zal plaatsvinden: Kasteel Doorwerth. De fotograaf had er met zijn lens van twee meter zo’n tweeduizend foto’s geschoten om dat ene goede plaatje en met de journalist had ik ruim een half uur gepraat over mijn boek.
‘Wat geweldig, dat artikel in de krant! Zó goed van je!’ zei de winkelier enthousiast. Ze stootte haar verkoopster aan. ‘Marianne heeft een boek geschreven en stond gisteren in de krant!’
Terwijl ik op mijn werk, in mijn gezin en in het huishouden de ballen hoog houd, leef ik even in de hoogste versnelling en geniet vol verbazing en met volle teugen van de positieve reacties over mijn boek. De voorbereiding van mijn naderende boekpresentatie eist mijn aandacht op. Ik heb dagelijks contact met mijn uitgever, de boekhandels, het kasteel, de archeologische verenigingen en speur het internet af naar nieuwe recensies. Soms voel ik mij net een bekende Nederlander, maar dan verlang ik weer naar de vrijdagmorgen waarop ik in stilte mijn laptopje openklap om nog meer avonturen te schrijven over Joost en Karlijn, die ik ondertussen toch wel een beetje mis.
